Alethea

Mężczyzna który w tak oryginalny sposób zwołał ciżbę na posiłek stał dłuższy czas w tym przestronnym przedsionku. Ręce złożył zakrywając dłonie długimi rękawami. Spoglądał z bez zmiennym lekkim uśmiechem, jak pomieszczenie osnuwa powoli mrok. Deszcz odbił się od wschodniej strony wyspy i powrócił nad tereny biblioteki. Półmrok wypełnił przestrzeń nadając jej zupełnie innego wyrazu. Rozglądał się przez chwilę - jeśli zobaczył "gościa" to nie dał tego po sobie poznać, choć sam zainteresowany był pewien, że tak właśnie było. Ostatni ludzie przemierzali drogę do jadalni. Ostatnim z nich był ruchliwy staruszek, który z politowaniem spojrzał na postać w niebieskiej szacie.
- Słyszałem Jaskinie co zrobiłeś i wiesz dobrze, że tego nie pochwalam.. - powiedział, choć w jego głosie było więcej rozbawienia niż karcenia. - Jeśli chcesz by Rada Cię zaakceptowała.. - urwał na znaczący gest młodzieńca
- Ojcze... Rada nie będzie mieć wyboru, jeśli tylko uda nam się namówić Mery do współpracy. - poklepał staruszka dobrodusznie po plecach i ruszył razem z nim do sali gdzie znajdowali się pozostali. - A jak się czują Twoje zielska?


Półmrok który wypełnił pomieszczenia biblioteki zdawał się być sprzymierzeńcem w odkrywaniu jej rozległych terenów. Straży nigdzie nie było, wszędzie bałagan i rozgardiasz, ale i ozdoby pełne przepychu - gobeliny, rzeźby, malowidła... W niektórych pomieszczeniach porozstawiano już regały, przygotowano skryptorium, miejsce na archiwum, zwiedzający jednak mógł natrafić w swojej wędrówce na sypialnie, zakurzony pokoik wypełniony porcelanowymi figurkami kotów i inne dziwactwa sugerujące, że niegdyś był to budynek mieszkalny. Wiele drzwi również pozostawało zamkniętych mniej lub bardziej skomplikowanymi zamkami. Po przejrzeniu pierwszego piętra miał do wyboru: schody prowadzące na kolejną kondygnację na obu zakończeniach korytarza, oraz drzwi do lewego lub prawego skrzydła - przy czym znajdował się przy lewym. Tymczasem z dołu zaczęły dobiegać go odgłosy ludzi powracających do swojej pracy. Pochwały i narzekania na pracę kucharzy, część rozmów naturalnym tokiem wróciła do tematów sprzed posiłku.

To nie był jej świat. Zaduch jaki panował w bibliotece potęgowany tonami kurzu unoszącego się znad każdego woluminu jaki poruszony został ludzką ręką czy muśnięciem molich skrzydeł wbijał się niczym sztylet w jej nos i gardło, nawykłe raczej do powiewów morskiej bryzy niż miejskiego powietrza. Zaledwie wczoraj przekroczyła próg biblioteki by z radością rzucić się w ramiona Ari, a już tego samego wieczoru miała ochotę własnoręcznie zacisnąć dłonie na jej gardle i skończyć ten mało konkretny, pełen za to rozmarzonych spojrzeń podkreślonych ciągłym wzdychaniem, wywód o jakimś kamlocie. Początek był całkiem interesujący, bo zapowiadał przygodę, tajemnicę, czyli coś co przez ostatnie pięć lat napędzało jej żywot,  ale w chwili gdy wymówiła jego imię, czerwieniąc się przy tym jak pensjonarka, cały wywód trafił szlag. Coś co miało w końcu znaleźć zakończenie w prostym wyjaśnieniu, utonęło w spłoszonych spojrzeniach, oskubanych skórkach przy paznokciach, łamiącym się głosie i błagalnym spojrzeniu...pomóż mu. Nic tylko udusić tę zarozumiałą jędzę, której wydaje się, że pępkiem świata jest. Ale to przecież Ari, jej siostra...niech będzie!!!

W końcu zwlokła się z sofy, na której spędziła całe przedpołudnie w słodkim marazmie nic nie robienia i kopniakiem obdarzając niejedną zalegającą na podłodze książkę udała się na spotkanie. Sądząc po rumieńcu z jakim o nim wspomniała, ten człowiek zajmował poczytne miejsce w sercu Ari, choć skoro w aż takie zakłopotanie ją wpędzała sama myśl o nim, to Yula miała poważne podejrzenia co do stanu umysłowego swej starszej siostry. Wiek wiekiem, ale co ona wie o życiu, jak nosa znad książek nie wyściubia? Jakiś romansów się biedulka naczytała i głowę napakowała durnotami o miłości. Ehh...No dobrze, przynajmniej odpada godzina na poprawianie urody co by podkręconymi rzęskami człowiekowi w głowie namącić. Rude loki związała naprędce czarną wstążką, a reszta obrazu...równie czarna. Czarna tunika, czarne wąskie spodnie, czarne buty z wysokimi cholewkami...pozostałość po morskim życiu, bo kto widział, by kobieta po pokładzie w sukni paradowała? No chyba, że chce skończyć w kapitańskiej kajucie.

-Wiele słyszałem od Twojej siostry. Ponoć Twoja pomoc będzie nieoceniona. Mam nadzieję, że rychło rozwiążemy problem, sama rozumiesz zależy mi na czasie...- miliony znaków zapytania pojawiły się w jej oczach, bo w głowę zachodziła co Ari mogła temu lalusiowi nagadać. Owszem, całkiem przystojny, ale taki trochę, no...za delikatny? Padł by z wrażenia przy pierwszym sztormie. Nie, zdecydowanie nie w jej typie, ale co jej tam o gustach siostry dyskutować. Widocznie ma jakieś zalety...ukryte. Mimowolnie zachichotała.
-Rozumiem..- mruknęła pod nosem, choć jej mina wyrażała zupełnie co innego.- Czego oczekujesz?- proste pytanie zasługujące na prostą odpowiedź, ale przeczucie jej mówiło, że logika tego stwierdzenia nie znajdzie uznania w oczach Jaskina.

Atmosfera gęstniała z każdym krokiem i to nie tylko za sprawą wszechobecnego kurzu. Przytłaczała ją aura tego miejsca, w którym każdy poszukiwał wiedzy i spokoju, a ona czuła się jakby kto jej płuca spętał, a  milcząca, absolutnie nic nie wyjaśniająca obecność Jaskina zwalała się dodatkowym ciężarem na jej barki. Juz sama nie wiedziała czy irytacja jaka powoli ją wypełniała brała się z niewiedzy czy zaduchu zaklejającego jej gardło. Ale jednak...jednak dała się poprowadzić ciemnymi korytarzami w duchu wyobrażając sobie, że to portowe zaułki pełne szumowin różnego autoramentu, a nie karaluchów i moli książkowych. Że gabinet do którego ją prowadzi to szybki bryg, który poniesie ją ku przygodzie, wrota na otwarte morze. Więc szła lodowatym spojrzeniem obdarzając każdego kto choć przez chwile zawiesił na niej wzrok. Za dużo ludzi, stanowczo za dużo zamkniętych w tej przestrzeni. I choć panował tu spokój typowy dla grobowej ciszy biblioteki przerywanej tylko szelestem przerzucanych stron, dało się wyczuć, ze za ta ciszą wędrują pytające spojrzenia, niewypowiedziane uwagi, uniesione brwi. Raz po raz jakiś szept wpadł w jej ucho..słowa wypowiedziane jadowitym głosem, nasączone nienawiścią. Yula przyspieszyła czując jak napięcie spina jej ramiona, napina uda...gotowa skoczyć do gardła każdemu kto na nią rękę podniesie. Cichy, gardłowy dźwięk  wyrwał się z jej ust, lecz w tej chwili weszli do gabinetu. Półmrok ustąpił miejsca ciemności spowijającej to miejsce przez chwile niczym żałobny całun, by w końcu upaść przez gwałtowną jasnością. Zabolało, oczy zapiekły, cała aż się lekko skuliła porażona światłem, które na moment rozświetliło to pomieszczenie odbierając jej wzrok.

Usiadła, nieproszona, niezapraszana, ale jeszcze kilka chwil, a poddałaby się bezwładowi, który zaczynał panować nad jej ciałem, narodzonemu z tak zmieniającej się gry światła i mroku. Przez tę chwilę jaka dzieliła ją od wejścia do fotela w całej swojej postawie  wydawała się być zagubiona, przytłoczona, niepewna tego co się z nią dzieje, ale to doskonale kontrastowało z dziki spojrzeniem skaczącym po regałach, butelkach, z fotela na biurko, by w końcu tak rozpędzonemu kazała się zatrzymać na twarzy mężczyzny.
-Tylko konkretnie, bardzo proszę-  tęskne spojrzenie posłała w stronę butelczyny czując szarpiący ból w gardle za każdym razem gdy z trudem przełykała ślinę.

Normalnie aż ją wcisnęło w fotel pod wpływem tego spojrzenia. Nie żeby pierwszy lepszy mężczyzna spoglądając na nią wywoływał przyspieszone bicie serca i zawrót głowy, bo w końcu jak się ma do czynienia z całą bandą szczurów pokładowych to kobieta musi umieć trzymać ich w ryzach. Co innego, że zwykle niewybrednym słownictwem, grunt, że skutecznie, ale to było takie zaskakujące. Pierwsze wrażenie jakie na niej zrobił rozmyło się gdzieś pośród wirujących drobinek kurzu, a teraz siedział przed nią...łowca??? No nieźle, siostrzyczko...pomyślała tylko nieskromnie zastanawiając się do czego jeszcze jest zdolny, ale dalsze dociekania przerwały jego słowa. Łowca, który własności swej nie umie odzyskać? Nie chce? Boi się? Im więcej mówił tym więcej pytań się w jej głowie rodziło, a każde prowadziło tylko do jednego wniosku...coś tu śmierdzi. Cuchnie jak zdechła ryba nadjedzona przez robale i  zęza zaszczana przez szczury razem wzięte. I po raz pierwszy od kiedy jej stopa dotknęła lądu, po raz pierwszy odkąd znów ją ujrzała, naprawdę się wystraszyła. W coś Ty się Ari, cholero mała wplątała???
-Zrobić na złość?- nie mogła wprost uwierzyć, że wciska jej takie kity! Zrobić na złość zabierając ulubioną zabawkę?! Dobre sobie! Jemu się wydaje, że na jakiegoś prymitywnego łowcę nagród trafił zaślepionego żądzą pieniądza. Uh..jakby mogła to by tę przystojną gębusię przerobiła...Nerwowo zastukała palcami w oparcie krzesła. Zły znak. Yula nie znosiła tgo dźwieku, krzywiąc się zawsze niemiłosiernie, gdy tylko taki odgłos dotarł do jej ucha. A teraz? Teraz bębniła z coraz większą zawzietością
-  Co takiego jest w tym kamieniu, że ma dla Ciebie taką wartość?- zapytała w końcu zupełnie poważnie, nie siląc się na maskowanie nieufności.

Uhh...jakże nie znosiła takich pokrętnych odpowiedzi pełnych słów, za to ubogich w treść. W każdych innych okolicznościach, w każdych innych na pokładzie rzecz jasna, kazałaby chłoptysia wychłostać, a potem przeciągnąć pod kilem. Odechciałaby mu się tajemnic. Po prawdzie wszystkiego by mu się odechciało, bo nikt jeszcze nie przeżył takiego potraktowania. Ups, nie jeden przeżył, ale zmarł godzinę potem jak wyciągnięto go na pokład. No trzeba przyznać, że kapitan to była istna gnida, ale to stare dzieje...Spojrzała na niego przez chwilę usiłując sobie wyobrazić jego minę jak ostry bat tnie te plecy robiąc z nich po prostu sieczkę..od razu by stracił na elokwencji.
Bębnienie zrazu przycichło, spowolniało, a w końcu zupełnie zamarło w chwili, gdy Yula nagle poderwała się z fotela wyczerpana już tą bezczynnością. Nawykła do ciągłego ruchu, który nawet kołysaniem się koi, przypominał o stałym czuwaniu, źle znosiła statyczność życia na lądzie z jego posągową nieruchomością wszystkiego co ja otaczało. No, dobrze, ze chociaż chodzić się jako tako nauczyła i teraz powolnym krokiem rozpoczęła swą wędrówkę po pokoju, bacznym wzrokiem przyglądając się temu wszystkiemu co wcześniej jeno pobieżnym spojrzeniem obdarzyła.
-Drobnostka?- zapytała unosząc brwi co miało podkreślić, iż jego tłumaczenia owszem do niej docierają, ale nie niosą ze sobą takiej beztroski jakiej by sobie życzył.
-Skoro tak mówisz..- w głosie słychać było wyraźne powątpiewanie-..sentymentalny z Ciebie człowiek, skoro taka rodzinna pamiątka, aż takie zamieszanie w Twoim życiu wprowadziła, ale cóż. Nie mnie dociekać wartości sentymentalnych...- dodała z przekąsem poczytując sobie tytuły na okładkach i z każdym krokiem odchodząc od tej jasnej plamy jaka dawało słabe światło i przekraczając granicę cienia.
-Opowiedz mi proszę o tej osobie co taki afront Ci uczyniła ową rzecz na własność przejmując- odwróciła się do niego, a po plecach przebiegł jej zimny dreszcz. Doznanie nie tyle nieuzasadnione, co swoja obecnością tak zaskakujące, ze musiała mieć nietęgą minę
-I wolałabym, żebyś czego istotnego raczej nie ukrywał- mówiła powoli, cedząc słowa spojrzeniem sunąc po podłodze.