Alethea

Żyj, by dawać życie

Imię: Graam

Etos: Neutralny - Dobry

Symbol i wyobrażenie bóstwa: kielich, wędrujący mnich

Strefa wpływów: Szeroko pojęte lecznictwo, energia życiowa, wskrzeszenia

Demony: Sługi Graama są świetlistymi skrzydlatymi istotami, które wędrują po świecie pod przebraniem mnichów. Legenda głosi, że pióro z ich skrzydeł potrafi wyleczyć każdą chorobę.

Najpowszechniejsza ofiara: Jedzenie i schronienie, dla kapłana
Czyn uświęcony: Uleczenie kogoś

Opis kultu: Graam bardzo szybko stał się bóstwem niezwykle popularnym, ale i niezwykle zapracowanym. Pomimo rosnącej liczby powołań, chorych również nie ubywa. Od początku istnienia oficjalnej struktury kościoła panował spór wśród kapłanów - czy leczenie powinno być odpłatne? Doprowadziło to do zimnej wojny u schyłku ery reptiliońskiej w czasie której zginęło m.in. 20 arcykapłanów w ciągu pięciu lat. Silna hierarchizacja kleru została rozbita po przewrocie orków. Obecnie, po soborze Ostrogardzkim, jedyną strukturą jest Zakon Graama. Jako tako, nie ma świątyń. W dawnych miejscach kultu ze zgromadzonych tam przez wieki dóbr (a przynajmniej z tych, które pozostały po wojnie) utworzono szpitale. Kapłani wyruszyli w świat pomagać potrzebującym bez względu na status majątkowy tychże. Niektórzy zgromadzili się w klasztorach, gdzie zbierają niezbędną medyczną wiedzę, oraz uczą zarówno młodych braci, jak i przyuczają zielarzy, lekarzy i wszystkich tych, którzy chcą pomagać. Klasztory te zazwyczaj znajdują się w okolicy większych miast.

Sylwetka kapłana: Mnich, pustelnik, podróżnik; charakter - każdy dobry. Szuka miejsc gdzie może się przydać, dzieli się swoją wiedzą medyczną, leczy, sporadycznie wskrzesza. Utrzymuje się i żyje dzięki jałmużnie i datkom. Jest raczej pacyfistom - może używać broni/zbroi itd tylko do obrony własnej
Opcjonalnie - Mnich bojowy, z wysokimi umiejętnościami bojowymi (biegłości jak u Łowcy) który jednak całą swoją energię poświęca walce z martwiakami i (ew.) demonami. Nie może wystąpić przeciw istocie żywej, chyba, że w obronie własnej. Każde spowodowanie śmierci jest czynem bluźnierczym w oczach boga.

Nie wszystko płonie w świetlistej koronie...

Imię: Sharami

Etos: Neutralny - Neutralny

Symbol i wyobrażenie bóstwa: Ogień, żywiołak ognia - najczęściej w kobiecej postaci

Strefa wpływów: ogień i powietrze

Demony: ukazują się pod postacią feniksa

Najpowszechniejsza ofiara: nie ważne jaka - ma być całkowicie spalona
Czyn uświęcony: brak

Opis kultu: Sharami była boginią znaną przede wszystkim wśród niziołków jako ich stworzycielka. Nie przejawiała zbytniego zainteresowania rasami rozumnymi, choć co jakiś czas zaznaczała swoją obecność głównie w krainach pustynnych. Początki kultu sięgają sekt zagnieżdżonych na małych wysepkach wulkanicznych, gdzie co jakiś czas ktoś poddawał się samospaleniu w ramach łączenia się z boginią. W czasach reptiliońskich rasy rozumne mogły poznać Sharami dwojako - albo od strony kultury hobbickiej, jako opiekunki domowego ogniska, albo od strony szalonych piromanów, którzy bardzo chętnie podpalali wszelkie nieruchomości jak i ruchomości. Kult ten był zatem uznany powszechnie za zakazany. Dopiero edykt katanski dotyczący równouprawnienia pozwolił znów głośno działać misjonarzom. Zważywszy na autodestrukcyjny charakter sekt ognistych, coraz częściej propagowane są wierzenia niziołków. Sharami nie posiada właściwych świątyń. Są to jednak dobrze chronione kaplice, w których nieprzerwanie podtrzymywany jest ogień - najstarsza ma już około 600 lat. Również świętymi miejscami nazywane są wulkany, bardzo często społeczności mieszkające u ich szczytów oddają cześć właśnie tej bogini jako swojej opiekunce.

Sylwetka kapłana: Kapłan przede wszystkim zna się na dobroczynnym i oczyszczającym działaniu ognia (zarówno przy uprawie, jak leczeniu duszy czy ciała, nie wspominając nawet o rzemiośle); charakter - wszystkie neutralne prócz odmiany praworządnej. Traktuje swoją boginię jako opiekunkę, uważa, że to ona napełnić może żarem i chęcią do życia każdego kto na to zasługuje. Nie lubi używać broni ostrej, ani zbroi ograniczającej ruchy.
Opcjonalnie: Kapłan piroman z całym zapleczem broni dystansowych, tudzież łatwych do ukrycia ostrzy.

Uwagi: Warto pamiętać, że kult Sharami w większych miastach traktowany jest raczej jako przesąd. Choć do większości domów dotarł już ogień ze świętych miejsc (szczególnie w środowiskach kowali), o tyle miastowi uważają, że Sharami nie ma realnego wpływu na ich życie. Inaczej ma się do społeczności niziołków jak i wiosek na wyspach wulkanicznych. Wierni nie mijają się zbytnio z prawdą. Kapryśna bogini rzadko przejmuje się Sferą Rzeczywistą, a jeśli już to raczej zwróci się do swych dzieci.

Moi wybrańcy, umierają młodo...

Imię: Cares

Etos: Praworządny - Zły


Symbol i wyobrażenie bóstwa: Harfa, kobieta przedstawiana zgodnie z panującymi kanonami piękna

Strefa wpływów: Tzw. sztuka wyższa, ceniona wśród szlachty i arystokracji, natchnienie

Demony: muzy - ukazują się pod postacią, która najlepiej może sprowokować artystę do tworzenia

Najpowszechniejsza ofiara: kadzidła i kwiaty
Czyn uświęcony: Stworzenie dzieła zgodnie z kanonem

Opis kultu: Cares jest boginią niezwykle wymagającą i kapryśną, aczkolwiek twardo trzymająca się wyznaczonych przez siebie reguł. Dzieło idealne to zarówno takie, jakie trzyma się w ramach formy, nie tylko treści. Wyznawcami tej bogini są najczęściej twórcy działający w dużych ośrodkach kulturalnych - przede wszystkim przy dworach lokalnych władców, lub świątyniach (we wpływach Cares jest również muzyka sakralna). W większych miastach znajdują się jej świątynie, które nie tylko służą modlitwie, ale i edukacji każdego młodego adepta sztuk pięknych. Jest ona boginią silnie ingerującą w obrębie swojego kultu - często przyobleka ciało młodej kuszącej dziewczyny i uwodzi obiecujących twórców, zalewając ich potem falą natchnienia. Większość takich sytuacji kończy się przedwczesną śmiercią śmiertelnika, lecz dopiero wtedy, gdy ukończy dzieło.

Sylwetka kapłana: Artysta gardzący sztuką dla plebsu, uważający, że jest stworzony po to, by dać światu Dzieło; charakter - każdy (bogini ceni sobie zarówno naiwnie dobrych, jak i do imentu złych - liczy się to czy pozostają jej wierni). Raczej nie używa broni, ani zbroi - walka pozostaje jedynie tematyką dzieł, inspiracją, a nie czymś w czym chciałby brać udział.
Opcjonalnie: Walki związane z tańcem, w tym momencie odpowiednio wydane punkty biegłości - nie dotyczy charakterów dobrych.

Uwagi: Według mitu, Borgon Ciemny wraz z żoną Arantą przyjęli pod swą opiekę dwójkę niewinnych dzieci. Pragnęli oni przelać w te istoty umiłowanie nade wszystko piękna. Gdy dzieci dojrzały i przeszły do świata bogów, każde z nich dostało się pod opiekę innego bóstwa - chłopiec uczył się u boga natchnienia i zmiennej fortuny Kas - Handila, zaś dziewczynka swoją służbę spełniła u Bezimiennego boga sprawiedliwości. I tak Pian stał się patronem zawadiaków pijaków, ale i wszystkich tych, którzy tworzą sztukę taką jaka im się żywnie podoba. Cares tymczasem nauczona boskiej harmonii i proporcji patronuje tym artystom, którzy przy tworzeniu kierują się formą, zaspokajaniu nie tylko chwilowych potrzeb gustu, ale i nadrzędnym zasadom ustalanym przez nią samą. W ten sposób środowisko artystów podzielone jest między antagonistów Piana i Cares, bo choć są rodzeństwem wciąż konkurują między sobą.

... i oto pojawił się na skarpie, dosiadając wiernego rumaka...

Imię: Morglith

Etos: Neutralny - Zły

Symbol i wyobrażenie bóstwa: ludzka czaszka na czarnym tle, wojownik na demonicznym koniu z czaszką zamiast twarzy

Strefa wpływów: śmierć, energia martwiacza

Demony: czarne eteryczne dusze

Najpowszechniejsza ofiara: krwawa ofiara z istoty żywej, rozumnej
Czyn uświęcony: zabójstwo

Opis kultu: Wszystkie antyczne zapiski jednoznacznie dowodzą, że generał Balomora był człowiekiem. Żadne ze źródeł nie potrafi dookreślić czym stał się potem. Nie wiadomo nic o jego życiu śmiertelnym, choćby jego pierwszego imienia. Nie wiadomo też skąd uzyskał tak potężne moce już w czasach mroku. Niektóre źródła podają, że otrzymał je od Balomora, inne, że doszedł do tego samodzielnie. Jest to tajemnica skrywana nawet przed kapłanami Czarnego Pana. Bezsprzecznie jednak, choć Morglith jest niestarszym bóstwem niż Gorlam, to od samego początku przekroczenia bram był od niego potężniejszy. Być może dlatego Seth uczynił go swoim boskim bratem, a nie synem. Warto wspomnieć, że jeszcze przed przemianą, Pan Życia i Śmierci miał swoją własną sektę. Po wniebowzięciu przemianie uległy oba kulty - zakazane podówczas świątynie Setha wchłonęły biedne i jeszcze głębiej skrywane kapliczki Morglitha - wąż zaczął oplatać czaszkę, a z racji boskiego braterstwa zaczęto modlić się do obu bóstw w ciągu jednego nabożeństwa, choć zazwyczaj składano dwie ofiary. Taki stan utrzymał się do końca czasów reptiliońskich. Od wniebowstąpienia Katana coraz częściej obserwuje się, zmniejszenie wagi Setha w świątyniach - stają się one czysto morglithowskie, co interpretowane jest nie tyle jako ochłodzenie stosunków między tymi bóstwami, a pozostawienie obowiązków młodszemu bratu. Obecnie kult Morglitha jest mocno zhierarchizowany, świątynie oficjalne wybudowane są tylko w największych miastach Archipelagu. W nich też odbywają się większe święta gdzie na ofiarnym stosie składane w ofierze są dziesiątki zwierząt. Nikt raczej spoza wąskiego grona wybranych, nie wchodzi do podziemi...


Sylwetka kapłana: Osoba nastawiona na siebie i swoje potrzeby, żadna władzy i potęgi; charakter - zły, najlepiej jeśli jest nekromantą, choć nie jest to konieczne, to jest niezbędne przy awansie w hierarchii kościoła.

Uwagi: Niektórzy teologowie dopatrują się pokrewieństwa między Gorlamem, a Morglithem. Jest to dość wątpliwa hipoteza, zważywszy na owianą tajemnicą przeszłość tego drugiego, jednakże istnieją pewne przesłanki na korzyść tej teorii. Chociażby takie, że każdy kto zajmował się tą sprawą zginął z ręki czarnoksiężnika lub... palladyna.

Nic tak nie nęci, nie rozczarowuje i nie zniewala jak życie na morzu

Imię: Gothmed

Etos: Neutralny - Chaotyczny

Symbol i wyobrażenie bóstwa: popękana ziemia, smok utworzony z morskiej wody

Strefa wpływów: morza i oceany, kataklizmy związane z wodą i powietrzem

Demony: syreny i trytony

Najpowszechniejsza ofiara: dobra, żywe istoty (też rozumne) wrzucone do morza
Czyn uświęcony: brak, lub w przypadku sekty katastrofistów doprowadzenie do kataklizmu lub sporych zniszczeń w imię boga

Opis kultu: Gothmed jest bóstwem tajemniczym i nieprzeniknionym. Choć teolodzy zgodnie za dom bogów uważają sferę egzystencji boskiej, to wyznawcy jednoznacznie wskazują za dom Gothmeda głębiny oceanu. Świątynią jest woda, ołtarzem wzburzone fale. Modlą się do niego niemal wszyscy Ci, którzy żyją z morza i na morzu - rybacy, kupcy, marynarze.. Choć niemal nigdy nie ingeruje w życie istot "na ziemi" o tyle staje się panem życia "na wodzie". Kościół nie ma jednolitej struktury, zdarzają się sytuacje w których wioski na wyspach oddalonych o paręnaście kilometrów różnią się kompletnie tradycją, ofiarami, świętami... Jedyną usystematyzowaną komórką kultu Gothmeda jest jego odłam - sekta, która skupia się na katastroficznym wymiarze mocy bóstwa. Wypłynęła u kresu panowania reptilionów, obrosła w siłę wraz z pojawieniem się Księgi Prawdy (por. Uwagi), która tłumaczyła szaleństwo Gothmeda oraz jego znaczący wpływ na pogodę.

Sylwetka kapłana: Ten, który umiłował morze ponad wszystko; charakter neutralny. Osoba, która przewodzi społecznością utrzymującą się z morza - wioską rybacką, lub też zajmuje wysokie stanowisko na statku (od bosmana wzwyż). Musi znać się na morzu jak mało kto, być meteorologiem, znać się na gwiazdach, życiu ryb, stworzenia morskie traktować z należytym szacunkiem. Uzywanie broni/zbroi nie przeszkadza mu, choć nie lubi zbyt ciężkiego ekwipunku.
Opcjonalnie: Katastrofista - członek silnie zhierarchizowanej sekty niosącej światu zniszczenie; charaktery nie praworządne i nie dobre. Filozofia może być różna - główna idea jest jednak taka, że stanięcie w obliczu śmierci zmienia człowieka i go uzdrawia.  Oczywiście w przypadku charakterów złych może chodzić tylko i wyłącznie o zarobek. Wszelka broń/zbroje dozwolone.

Uwagi: Według Księgi Prawdy Gothmed wraz z boginią powietrza Silesją ofiarowali elfom rozumienie burzy. Zostali za to ukarani - Silesja umarła, zaś pan wód popadł w szaleństwo. Stare legendy marynarzy mówią, że w czasie białego szkwału, wśród piany można dostrzec potężnego smoka trzymającego białe ciało dziewicy - zachowane zwłoki bogini. Katastrofiści uważają, że gniew ich pana jest oczyszczający, a dzięki ciału bogini powietrza (tej która była przed Sharami), ma on władzę nad pogodą. W tym momencie jedynymi kataklizmami, których nie wywołują członkowie sekty są pożary i trzęsienia ziemi.

...

Imię: brak, nazywany jest Bezimiennym

Etos: Praworządny - Neutralny

Symbol i wyobrażenie bóstwa: waga, brak ikonografii, wyobrażany jako mężczyzna zasłaniający swe oblicze, o skórze pokrytej tatuażami

Strefa wpływów: prawo, sądownictwo, sprawiedliwość

Demony: brak

Najpowszechniejsza ofiara: brak, ewentualnie kadzidło, zapalona świeca
Czyn uświęcony: sprawiedliwy wyrok

Opis kultu: Bezimienny jest właściwie najbardziej tajemniczym bóstwem Orchii, a jego kult jest młodszy niż Katana. Wyniknęło to z kompletnego braku ingerencji w świat istot żywych ze strony tego bóstwa. Dopiero z pojawieniem się Księgi Prawdy (czyli już PO uświęceniu Katana) rozpowszechnił się kult Bezimiennego. Wpłynęli na to następcy Katana, uznając, że jest to najbardziej kompromisowe rozwiązanie - nie chcieli widzieć w sądach ani Lahagana, Asteriusza czy Oriaka, wizerunek Katana wzbudzał w rasach podbitych niezdrowe emocje. Bezimienny stał się symbolem ponadczasowej sprawiedliwości. Jeśli bowiem rozsądzał spory bogów może weprzeć sędziów w świecie rzeczywistym, a odpowiednią ilością modłów może uda się nakłonić go do wsparcia. I tak potrzeba tego kultu wypłynęła oddolnie - to nie bóstwo zsyłało wizje, czyniło cuda, a wierni zapragnęli prawdziwej nieskażonej sprawiedliwości. W obecnych czasach trudno wyobrazić sobie sądy bez symbolu wagi i płonących świec pod nią. Mimo niechęci niektórych kultów do heretyckiej Księgi, musieli się oni pogodzić i zaakceptować Bezimiennego. Z czasem rzeczywiście wybrani przez ślepe i nieme bóstwo zaczęli wydawać prawdziwie sprawiedliwe wyroki mimo braku niektórych informacji w czasie przebiegu rozprawy. Warto tu zwrócić uwagę na neutralny aspekt boga - nie pochwala on ani złego, ani dobrego, wygrywa ten, po czyjej stronie była słuszność. Kult jako tako jest ściśle związany z sądownictwem, które wykształciło się obok zamków możnowładców i niezależnie od nich. Ci, których nie stać na sędziów, tudzież budowanie osobnych budynków, również przestali rozsądzać sprawy, szczególnie, że ostatnio nastała moda na posiadanie kapłana Bezimiennego na dworze. Do Bezimiennego modlą się oskarżyciele i oskarżeni, sędziowie i adwokaci, a jego kapłani są "wyższą instancją" (lub niekiedy jedyną). Nie istnieje coś takiego jak stali wyznawcy, czy oficjalny kościół - modlący się przychodzą i odchodzą.

Sylwetka kapłana: Na obraz i podobieństwo wypełniony bóstwem; charakter praworządny neutralny. Ludzi podejmujący się kapłaństwa tego kultu mimo braku ustanowionej hierarchii czeka długa droga. Z czasem zdobywają wiedzę i doświadczenie a także błogosławieństwo bóstwa i upodabniają się do niego - przestają mówić, ślepną (w ekstremalnych przypadkach wydłubują sobie oczy), w myśl wizji tatuują sobie prawo na skórze. Są całkowitymi pacyfistami, nie wolno im dotykać broni, zakładać zbroi.

Uwagi: Prócz stanu kapłańskiego istnieje możliwość oblatury - najczęściej podejmują jej się właśnie sędziowie, którzy nie chcą całkowicie zaprzepaszczać doczesnego życia. Rzadko jednak podejmują się tego adwokaci.